Bu aralar çok duygusalım..Fazlasıyla, normalin üstünde..Sanki hiç kimse tarafından sevilmiyorum sevildiğimi hissetmiyorum, yapayalnızım..Mutsuzum..Kimim ben, kim ya da kimler için değerliyim, nereye aidim, niye yaşıyorum ya da ben yaşıyor muyum soruları aklımda deli gibi gezinmekte..Sanki hiç bi yere ait değilim biri çıkıp gelsin elimi tutsun ve beni ait olduğum yere götürsün istiyorum..Evet buna gerçekten ihtiyacım var..
Kıskanıyorum basıp gidenleri..Arkalarına bakmadan kaçabilecek cesareti bulan insanları..En çokta etrafında onları anlayabilen insanları kıskanıyorum..Anlaşılmak istiyorum artık..Ben derdimi dakikalarca, saatlerce anlatmadan benim bi göz hareketimden bile anlamasını istiyorum yanımdakilerin en yakınımdakilerin..Suçlanmak istemiyorum, öfke dolu sözler işitmek hiç istemiyorum..Korunmak istiyorum bana belli etmemeye çalışarak birinin beni korumasını istiyorum..
İçten, gözlerimle gülmek istiyorum..
